عادت!

 

خیلی خیلی آشکار است

نگاهی نهفته در پنجره‌ام

 

باران

یار دبستانیم

می‌شوید گاهی

ابریشم چشمانت نتند بر تنت

و ارتفاع حضورت

 

شیشه هم که شکست

در ساحل امواج نگاهت متوقف شد

با متانت

 

از دست من اما

کاری ساخته نیست تا قیامت

تو ولی به قیامت کردن ادامه بده

پنجره‌ام مثل همیشه میزبان است

نگران تب و تاب من هم نباش

عادت دارم به این رفیق بی‌نقاب

من در همین چندقدمی هستم

فقط قدم‌های روزگار است

که گاهی کوتاهند و گاهی پرشتاب

 

9 دی 89

 

همیشه‌ها!

 

امروز با همیشه‌ها دور هم بودیم

جمعمان جمع بود

هرکدام با نشانی و چهره‌ای رنگ‌باخته

اما ماندگار

با دهان‌های پر

از حرف‌ها آشکار و نهان

و با خنده‌ها و مویه‌های همیشگی

 

حضور همیشه محسوس است همیشه

در فاصلۀ تولد تا مرگ

هر همیشه‌ای لحظه‌ای و یا بیشتر

در محفل‌های غیرمترقبه

 

گاهی در خواب هم همیشه‌ها تنهایم نمی‌گذارند

پاورچین می‌آیند به دیدنم

و گاهی روی سینه‌ام

بختک‌بازی می‌کنند

و بازیگوشی و همیشه‌بازی!

 

مگر در حال پرواز نباشم به سوی تو

در چشم‌اندازهای غیرمترقبه

از خواب می‌پرم همیشه

همیشه به دنبال غول بیابانی می گردم

و یا دختر شاه پریان

و دزد

 

جمعمان جمع بود

بی‌نشانی از خبری دست اول

مثل همیشه

من همچنان در کودکی مانده بودم

و دستم به آلبالوها نمی‌رسید

و از کرم سیب‌های زیردرختی می‌ترسیدم

 

همیشه با تفاوتی اندک گم می‌شدم در خواب

مانند گمشده‌هایم دربیداری

ویا گم می‌کردم

بی‌درد سر عاشق می‌شدم

و هیچ داغی برجای نمی‌ماند

مارها هم نمی‌گزیدند

و تعقیب که می‌شدم پایم سنگینی نمی‌کرد

 

حالا در جمع همیشه‌ها

پس از سلامی به عادت

در همیشه‌ها سفر کردیم

پاورچین و پرغوغا

با باران

با خنده

اما مایوس از یافتن حقیقت

در کوچه‌های پرخندق و از کارافتاده

 

همسایه‌ها کوچ کرده‌اند

و نشانی‌ها

مانند برگ‌هایای پاییزی

شکوهی رو به زوال دارند

 

با همیشگی خندیدیم

گریستیم

سکوت کردیم

بی‌حضور رؤیاهای مدفون همیشگی

 

و سرانجام

تا یک جمع همیشگی دیگر

خداحافظی کربیم

پوست دستم خارید

خاریدمش

چیزی احساس نکردم

شاید هم دستم به دستم نرسید

شاید هم دستم دست همیشگی نبود

و یا همیشه‌ای در میان نبود

اما وجود خندقی جدی در چشم‌انداز محرز بود

و سبب می‌شد که یک لحظه چشم از تو برندارم

 

11 آذر 89